(BLOG) Psychokiller..fafafafa..fafafafafaafaa.. De Talking Heads in de jaren ’80 met David Byrne een seksloos, streng en dun scharminkel. In witte pakken gekleed, zwart haar en vreselijk mager. Het prototype kunststudent met intellect, supercreatief en lichtend voorbeeld voor alle mindere goden.
Deze nukkige intellectueel uit de jaren ’80 zag ik na 30 jaar weer terug op het internet. Dertig jaar, bizar, alsof het gisteren was. Byrne gaf een lezing over ‘Hoe architectuur de muziek bepaald’. Nu zullen ruimtes ongetwijfeld belangrijk zijn voor muziek, maar ik was geobsedeerd door de grijze haarbos, vriendelijke blik en het statement-loze pak van de voorman van de Talking Heads. Hij was zomaar, opeens, een oude kerel geworden.
Het leven gaat zo snel, verbijsterend snel, of zoals Drs. P. (90) verwoordt: ” Oud worden, ik kan het niemand aanbevelen.”