(BLOG) Toren Overhoeks in Amsterdam-Noord is een fascinerend gebouw. Als ik van huis kom en door de Willemstraat fiets, zie ik de oude Shell-toren boven de Jordaan uitsteken. Toren Overhoeks is van Arthur Staal en spuuglelijk. Het is een jaren’70 gebouw met goudkleurige ramen en een betonnen kroon erop. Geen krullen, geen ornamenten en geen marmer, maar goudkleurige ramen in beton. Een lekker staaltje slechte smaak en toch fascinerend. Mondriaan meets Bond….James Bond.
Momenteel gooien we in Amsterdam veel beton tegen de vlakte. Alle stalinistische ‘plattenbau’ moet dood. De Weesperzijde wordt aangepakt, de Bijlmer is verlaagt, en oude hoogbouw krijgt een nieuw jasje van aluminium, glas en hardhout.
Gelukkig mag de oude Shell-Toren blijven. Helaas moeten de goudkleurige ramen weg. De ramen zijn trouwens al jaren onzichtbaar achter mega-grote reclamedoeken. Ook dat heeft wel weer iets. Het immense portret van Peter de Grote, of dat 80 meter lange lichaam van La Dolce Vita, waardoor het naastgelegen gebouw van het filmmuseum Eye helemaal wordt weggevaagd.
Als je in het gebouw staat en door de borsten van Anita Ekberg naar buiten fotografeert lijkt het panoramische uitzicht een realistisch schilderwerk op linnen.
Overigens is de oude Shell-toren al een tijdje buiten gebruik. De bordjes refereren nog naar grootheden uit het pre-internettijdperk, waaronder naslagwerken en een tijdschriftenleeszaal. Maar daar zal snel verandering in komen volgens de projectontwikkelaars, want in 2015 moet Toren Overhoeks een ‘hypermoderne creatiehub’ zijn met nachtclubs, panoramabar, sky deck, geluidsstudio’s, hotel en creative industry….tja.
In de tussentijd kun je beneden in de tuin zitten, een lekker biertje drinken en kunst kijken.
